ท่านเล่าว่าสมัยนั้นเคยมีชาวบ้านมาหาและกราบเรียนว่า ขอนิมนต์พระคุณเจ้า ไปอยู่กับพวกกระผมไปตั้งหมู่บ้านใหม่ที่ดงนาหมีนายูง พวกกระผมจะไม่ให้ท่านพระอาจารย์อดอยาก จะผลัดเปลี่ยนกันลงมาเอาเสบียง ยุคนั้นเต็มไปด้วยป่าดงพงพีไข้ป่าเอย อสรพิษเลย เสือโคร่งลายพาดกลอนเอย ภูตผีเอย มีเป็นธรรมดา หลวงตารูปนั้นถวายคำตอบว่าเดี๋ยวนี้เขาเป็นบ้านเป็นเมืองมีกินมีใช้แล้ว วัดก็เป็นวัดโดยสมบูรณ์ผู้คนมีธรรมะเป็นประจำตั้งแต่นั้นมา
ท่านเล่า ต่อว่าเหตุอะไรจึงมานิมนต์ เขาเล่าว่าอย่างอื่นไม่กลัว กลัวแต่ผีอย่างเดียว ธรรมดาสัตว์ป่าจะเป็นช้างหรือเสือกลัวไฟกับเสียงมนุษย์ หากเห็นไฟและได้ยินเสียงมนุษย์มันจะหลีกหนีห่างออกไป แต่ผีนี้สิยิ่งแหย่เหมือนยิ่งยุ เป็นตัวเป็นตนเหมือนคน ห้อยถุงย่ามไว้มันมาปลดทิ้ง หม่าข้าวไว้มันมาเททิ้ง อยู่ใกล้ๆแต่ไม่เห็นตัว
พวกเราติดไฟไว้มันเข้ามาเอาฟืนออก เราถือพร้าโต้เข้าไปจะฟันมัน มันวิ่งหนี เราตัดฟืนใส่มัน มันกลับซัดฟืนมาหาเราถ้าเราเฝ้าทับคนเดียว พอหมู่กลับมามันก็หาย เข้าป่าไปเป็นอยู่อย่างนี้ ขอนิมนต์ท่านพระอาจารย์ช่วยปราบผีด้วย ว่างั้น
ท่านว่า เราก็แปลกใจเหมือนกันเพราะเหตุการณ์อย่างนี้ยังไม่เคยพบ ส่วนสัตว์นั้นไม่น่ากลัวติดไฟไว้จ้างก็ไม่เข้ามา ยิ่งช้างถ้ามีขวดเปล่าหรือกระบอกเล็กๆเป่าเป็นสัญญาณขึ้นแค่นั้นก็วิ่งจนป่าราบพณาสูรไปเลย เพราะมันสำคัญว่าเป็นเสียงสะไน คือกระบอกมีกรวงทำด้วยเขาควายสำหรับควาญช้างหรือพรานช้าง ท่านพระอาจารย์มั่นปรึกษากับศิษย์ว่าใครจะไปปราบผีครั้งนี้ พระอาจารย์อ่อน ญาณสิริ รับอาสาโดยชวนพระอาจารย์ฝั้น อาจาโรไปด้วย พร้อมด้วยพระสหจร 4 รูป รวมเป็น 6 รูป ก่อนออกเดินทางท่านพระอาจารย์เตือนศิษย์ ให้มีสติ เจริญพระพุทธคุณและกรณียเมตตสูตรแล้วกำหนดจิตเป็นปริมณฑล 3 รอบใกล้ตัว และกำหนดให้ปริมณฑลห่างออกไป และห่างออกไปอีก กำหนดเจริญกำแพงเจ็ดชั้นด้วยบทว่า พุทโธ ธัมโม สังโฆ เมตตากรุณา มุทิตา อุเปกขา ส่วนชาวบ้าน ให้เขาตั้งอยู่ในสรณะและศีล 5 ก่อนนอนให้เจริญ พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ
ครั้นเดินทางไปถึงที่พัก เห็นแต่ร่องรอยผีมารบกวน จัดสถานที่พักแล้ว นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ผีพวกนั้นหายเข้าป่าไปเลย
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น